در سوگ “بلبل گلزار زنده رود” | صدای جلال‌الدین تاج اصفهانی-“بلبل گلزار زنده رود”، نی حسن کسائی-“پایه‌گذار مکتب نی” و تار جلیل شهناز-“شهنواز ایران”؛ سه استاد که در محضر هم، رفاقتی روح‌بخش داشتند؛ روحی به عظمت موسیقی فاخر ایرانی، بر اشعار دلربای غنایی.

در سوگ “بلبل گلزار زنده رود” | به گزارش آتلیه اثرهنری به نقل از ایسنا، پائیز که می‌آید، هجوم رفتن‌ها طبیعت را ساکت می‌کند، در آذر آخرین امیدها هم می‌خشکند، می‌ریزند؛ شامگاه 13آذر1360 بود که سکوتی به حد صد پاییز اصفهان را فراگرفت، تاج خاموش و پائیز آن سال بر خانواده موسیقی اصفهان ساکت تر از هر زمان دیگر شد.

محمدجواد کسائی از سال 1311 می‌گوید، زمانی که پدرش 5 ساله بوده و در دنیای کوچک موسیقی که در منزل پدرش، حاج سید جواد کسائی جاری بود توجه جلال‌الدین تاج اصفهانی را به آوازخوانی کودکانه‌اش جلب کرد. بعد از آن حسن کسائی، با شروع آموزش در محضر تاج، پا به دنیای بزرگتری از موسیقی گذاشت و در مقام شاگردی و همکاری با او به مدت پنجاه سال زیست و بعدها پدر، نی به لب گرفت و بعدها، تاج را در آوازخوانی با نی خود همراهی کرد.

رفاقت میان دو خانواده کسایی و تاج‌اصفهانی، تا آنجا نزدیک است که محمدجواد کسایی که کودکی و نوجوانی‌اش را در این محیط خوش آوا گذرانده، آخرین خاطره مشترک پدر و تاج را از یک ماه پیش از هجرت ناراحت کننده تاج نقل می‌کند؛ 13آبان 1360، دشتی‌نوازی حسن کسایی با نی، آواز تاج اصفهانی در منزل محمدرضا شجریان.

فرزند حسن کسائی در پاسخ به خبرنگار ایسنا، از وضع معیشتی تاج و پدرش می‌گوید: “هنرمندان واقعی” در طول تاریخ، حتی تاریخ معاصر، در وضعیت معیشتی خوبی به سر نمی‌بردند و مشکلات و گرفتاری‌های زیادی داشتند.

به گفته این تحلیل‌گر موسیقی و شاهد زندگی تاج و کسائی، تاج از کارمندان شهرداری بود و در رادیو هم جایگاهی داشت، در دوران بازنشستگی هم از حقوقی برخوردار بود که، از تابستان 1360 حذف شد و از رادیو و تلویزیون هم کنار گذاشته شد. سرنوشتی که برای هنرمندان و نام‌آوران دیگر نیز در آن سال‌ها رقم خورد.

حسن کسائی نیز که تا پیش از سال 1360 حقوق بگیر رادیو، دانشگاه فارابی، رادیو اصفهان و مرکز فرهنگی اصفهان بود و به ارائه آثار مبادرت می‌کرد از این قاعده مستثنا نبود و بعد از این سال، خانه‌نشینی اجباری گریبان این هنرمند بزرگ را هم گرفت و در سکوت اجباری باقی ماند.

میراث حسن کسایی- محمدجواد کسایی، سه تار نواز و تحلیل‌گر موسیقی، در انتها در باب حفظ نام و آثار این هنرمندان بزرگ که کارهای متعددی را در معاشرت با یکدیگر ثبت و ماندگار کرده‌اند، افزود: با وجود اینکه اکثر کارهای این هنرمندان به صورت محلی و در اصفهان ضبط شده، اما به این سه یار، و به خصوص به تاج اصفهانی، نباید با دید محلی نگریست.

به عقیده محمدجواد کسائی، اشخاصی چون تاج، کسایی و شهناز چهره‌های ملی و میهنی هستند و هنر آنها باید به صورت ملی مطرح و مورد حفظ و حراست قرار بگیرد. باید پا از اصفهان بیرون گذاشت و یاد تمام هنرمندان تراز اول در ساز و آواز و آهنگسازی اصفهان را زنده نگه داشت، چرا که این شهر از دیرباز بستر پرورش هنر و هنرمندان بوده و می‌توان جنبه‌های ماندگار این هنر را در تاریخ مفصل و گسترده ایران مورد دید قرار داد.

از سال 1360 و بعد از درگذشت تاج اصفهانی، شاگردان و هنرآموختگان این مرد هنرمند، خانواده و دیگر بازماندگان این هنرمند، در 13 آذر ماه، در تخت فولاد، تکیه سیدالعراقین گرد هم می‌آیند. امسال هم بر حسب این عادت، جمع هنرمندان در روز سه‌شنبه 13 آذر از ساعت 14:30 الی 18:30 برای بزرگداشت این استاد گرد هم خواهند آمد.

بازدیدها: 7