بازتاب زندگی شهری در عکس های الکس هارسلی

بازتاب زندگی شهری در عکس های الکس هارسلی | به گزارش مجله اثرهنری به نقل از هنرگردی الکس هارسلی عکاسی ۸۱ ساله و موسس گالری عکس خیابان ۴ در محله دهکده شرقی نیویورک است. او در ۴۷ سال گذشته از زمان تأسیس این گالری غیرانتفاعی، به صورت انفرادی فعالیت عکاسی در آن را زنده نگاه داشته است. دیوارهای این گالری در یک نمایش دائمی از تصاویر چاپ و بایگانی شده توسط هارسلی هستند؛ که این پروسه خود اثبات گرایش هارسلی به سمت پرکاری، چه در ثبت تصاویر و چه در کسب تجربیات زندگی را نشان می دهد.

عکاسی از زندگی شهری

در تصاویر مستند خیابانی امضای او را به خوبی می توان دید. تصاویر او مانند غزلیاتی از انسانیت، زندگی سیاه و سفید شهری را روایت می کنند. اشعار عاشقانه تصویری که در آنها فاصله بین عکاس و سوژه از بین می رود. فعالیت اصلی او بعد از ثبت تصاویر، چاپ است. ولی در کنار آن، او یک سازنده ویدیو نیز هست. اگر عکس های هارسلی احساسات او را منعکس می کنند ،فیلم های پیچیده او ذهن قابل ارتجاع اش را بازتاب می دهند.

هارسلی سال ۱۹۳۸ در نیوپورت، کارولینای جنوبی متولد شد. او کاملاً خود ساخته بزرگ شده است؛ در کودکی کار کشاورزی را با کشت بادام زمینی و چیدن پنبه تجربه کرده است. در سال ۱۹۴۸ به همراه مادرش به نیویورک نقل مکان کرد، جایی که برای او مفاهیم زیادی برای رمزگشایی وجود داشت. به عنوان نامه رسان کار پیدا کرد؛ شغلی که به هارسلی به عنوان یک مرد سیاه پوست، حکم نوعی وسیله برای گذر از میان اقشار و طبقات مختلف اقتصادی، اجتماعی و نژادی شهر را می داد.در آن زمان او همیشه یک دوربین ۳۵ میلیمتری داخل جیب به همراه داشت.

کمی بعد هارسلی در بخش عکس دفتر دادستان منطقه مشغول به کار شد. جایی که به خودش آموخت چگونه از اتاق تاریک استفاده کند و به چاپ های با کیفیت و زیبا برسد. در کریسمس سال ۱۹۵۹ او اولین نمایشگاه عکس خود را در فروشگاهی واقع در خیابان ۱۲۵ نیویورک برگزار کرد.

او معتقد است از این نوع اجرا برای نمایش آثارش، متوجه شده که دوست دارد از ویترین به کارهایش نگاه کند.

عکاسان گروه اقلیت

هارسلی در ادامه فعالیت حرفه ای خود با دورهم جمع کردن تعدادی از دوستانش، پروسه شکل گیری گروه عکاسان اقلیت را در سال ۱۹۷۱ از آپارتمانی در خیابان اسکس شروع کرد. این گروه هنوز هم وجود دارد، اما به نظر می رسد نام آن کمی نادرست باشد: چون هارسلی همه نوع تفکری را در آن پذیرفته و استعدادهای مختلفی را با عضویت در گروهش تشویق کرده است.

او اولین تصوری که از افراد حاضر در گروهش می شد را عکاس های سیاه پوست می داند. اما معتقد است عکاسان یهودی، که همگی آنها را خوب می شناسند، آنجا در گروه او حضور داشتند. او همچنین در اتفاقی نادر و در حمایت از هنرمندان زن سینتیا مک آدامز و دنیز کیم را نیز به گروه دعوت کرد.  هارسلی می پندارد که یک هیولا ساخته است. بنابراین مسئله را این می داند که با این هیولا قرار است چه کاری انجام دهد؟

آرایشگاه سیاه عکاسی

او در سال ۱۹۷۳ گالری عکس غیر انتفاعی خیابان شماره ۴ را به عنوان مکانی برای این گروه و همچنین کار خود افتتاح کرد.  گالری عکس خیابان ۴ در مرکز توجه قرار گرفت؛ بسیاری از هنرمندان مانند ژان میشل باسکیات، کورتیس کافی، وینسنت اسمیت و رابرت فرانک به طور منظم در آنجا حضور داشتند. 

داوود بی عکاس ۶۷ ساله آمریکایی، معتقد است: «در زمانی که هیچ مکان نمایشگاهی در نیویورک وجود نداشت که عکس را به نمایش گذارد، خیابان ۴ به یک رسانه تبدیل شد». این گالری با عنوان آرایشگاه سیاه عکاسی معروف شد. قطبی برای جمع آوری و تبادل اطلاعات ، و دیده شدن اینکه چه کسی چه کاری را انجام می دهد و چگونه به سادگی نسیم عکاسی می کند.

یک آرشیو تصویری غنی

امروزه بخشی از فضای سالن گالری برای فروش عکس در نظر گرفته شده، بخشی که “پایگاهی برای نگهداری از تاریخ” است. دختر هارسلی، کندرا کروگر که در تابستان گذشته به سازماندهی و آویزان کردن عکس های آرشیوی هارسلی در مرکز شین نیویورک کمک کرده است، حالا با پدرش برای برنامه ریزی آینده آرشیو خود که در حال حاضر “صدها هزار” تصویر را شامل می شود در حال فعالیت است.

کروگر در این باره توضیح می دهد که: «بخشی از استراتژی که در حال حرکت به جلوست این است که ما می خواهیم یک بایگانی تحقیقاتی در دسترس همگان ایجاد کنیم تا به صورت تئوریک افراد بتوانند در آن عضو شوند و به برخی از این مطالب مصاحبه ها و فیلم های هنرمندان دسترسی پیدا کنند . همه بروشورها و خبرنامه های قدیمی که تاریخچه هنرمندانی را که از طریق این فضا فعالیت کردند در حال مستند شدن است».

به سوی آینده

یک موزه عکاسی نیز در حال برنامه ریزی است. کروگر ادامه می دهد که: «برنامه ما این است که با مؤسساتی همکاری کنیم که می توانند به ذخیره موجودی و نگهداری مجموعه به ما کمک کنند ، که شامل کتاب های فناوری عکس و تاریخ نیز می باشد». کروگر توضیح می دهد که گالری عکس خیابان ۴ می خواهد برای عصر دیجیتال آماده شود، اما در عین حال ادامه دسترسی به “یک تجربه معتبر” از گذشته عکاسی را لازم می داند. تأکید آن بر کالایی یا بزرگتر شدن نیست. هارسلی همچنین امیدوار است که نمایشگاه های ادواری را به فضای گالری بازگرداند.

هارسلی با حالتی از رضایت خاطر می گوید: «من میلیونر هستم؛ نه در پول. آنچه که من فراهم کردم و افرادی که از آن سود می برند از نظر اقتصادی، من را ثروتمند کرده است. در یک مزرعه بزرگ شدم و فهمیدم که یک بذر احتیاج است تا چیزی رشد کند. فقط موضوع این است که چگونه این بذر کاشته می شود، جایی که کاشته می شود کجاست … افرادی هستند که دانه ها را در من ریخته اند و من متعاقباً اینها را حمل کردم».

*منبع: الجزیره

بازدیدها: 6